ŞİİR DEYİP GEÇME

Şiir okumayı yada dinlemeyi sevmeyen yoktur.Peki şiir yazmayı denediniz mi?Birçok kişinin yazdım, yazıyorum ya da denedim dediğini tahmin edebiliyorum. Hadi itiraf edin!Herkes akrostiş yazmıştır. İtiraf ediyorum bende, bir zamanlar şiir hatta şiirler yazdım. Fakat benim şiirlerimin tek farkı aşk dolu mısralardan değil de o zamanın şartlarına gönderme yapan dizelerden oluşmasıydı.

Şiir, makale, deneme, günlük, mektup ne olursa olsun yazmak bir terapi yöntemidir, konuşmaktan daha iyi gelir insana. Birkaç kez denediğim şiir yazmayı bir kenara bırakıp,yıllardır iyi bir şiir okuyucusu, dinleyicisi olmayı tercih ettim ve ediyorum. Okurken, okuduğum şiirlerin yazılış nedenlerini, onları ortaya çıkaran hikâyelerini hep merak ederim. O kelimeler, cümleler öyle durup dururken ortaya çıkmış olamaz diye düşünürüm. Etkilendiğim şiirlerden biri de Erdem Bayazıt’ın“Ölüm Risalesi” oldu.Peygamber efendimizin (s.a.v) vefatından bahseden şiirde öyle bir yer var ki! Ebu Bekir’in sevgi dolu acısını anlatan;

‘Ey nas susun! İnnalillah ve innaileyhiraciun

Sonra eğildi sevgilinin yüzüne,

Sürdü bulutlanmış gözlerini,

O güzellik ülkesine baktı baktı ve dedi:

-Hayatında güzeldin, ölümünde güzelsin, öldün. Bir daha ölmeyeceksin (s.a.v)’

İşte bu mısralarıyla aklımdan çıkmayan en derin duygulara dokunan bir şiir oldu. En yakın arkadaşını, Allah’ın Resulünü kaybetmenin acısını hissettiren mısralar, her okuduğumda boğazımda düğümlenen bir düğüm oluyor.

HZ. Âişe’nin peygamber efendimiz için yazdığı bir şiir var ki;

‘Eğer Mısır’dakiler Peygamber efendimizin yanaklarının güzelliğini işitmiş olsalardı,

Güzelliği dillere destan olan Hz. Yusuf un pazarlığında hiç para vermezlerdi.

Bütün mallarını efendimizin yanaklarını görmek için saklarlardı.

Züleyha Yusuf’a aşık oldu diyerek kötüleyen kadınlar Allah’ın Resulünün parlak alnını görselerdi,

Ellerinin yerine kalplerini keserlerdi ve acısını duymazlardı.’

dizeleri sevgiyi ifade etmenin en güzel yollarından biri olmuş. İnsan hissetmeden yazamaz, her yazılan da şiir olmaz.Olmuyor da tecrübeyle sabit inanın bana. Sözü daha fazla uzatmadanErdemBayazıt’ın o güzel şiirinde beni duygulara boğan kısmını bırakıyorum umarım beğenirsiniz ;

‘Mahlukatın var olduğu,

Yüzüsuyu hürmetine.

Evrenin Efendisinin,

Kavuşmak vakti gelmişti sevgilisine.

Hayatın menbaı,

Merhametin son durağı,

Madeni, muhabbet ocağının

Ateşler içindeydi

Yatağında.

İltica etmişti sanki kainat

Kutsal tenine

Hayata şafak olan alnında

Ter taneleri

Her biri insanlık çilesinden

Bir haberdi sanki

Bir an oldu

Aralandı gözleri

Sonsuzu kuşatan bakışları

Süzdü ciğerparesi Fatıma'yı

Süzdü tek tek çevresindeki

Can dostlarını

Kıpırdadı dudakları, dedi:

-Ebu Bekir kıldırsın namazı

Sonra daldı daldı uyandı

Son defa aralandı

Bakışları

Yöneldi bir noktaya

Karar kıldı bir noktada

Ve dedi:

-Merhaba ey refik-i ala!Olacak oldu

Akıllar kamaştı

Kalpler tutuştu

Feryat ve figan gökleri tuttu

Çekti kılıcını Faruk olan

Sıçradı orta yere:

-Kim derse ''O öldü'', öldürürüm!Ayrılık ateşinden

Ateşin şiddetinden

Sanki bendler çözülmüş

Felekler çökmüştü

Şuur tutuşmuş

Akıl iflas etmişti.SonraSıddıyk olan

Yetişti geldi

Baktı baktı yatağında hareketsiz yatan sevgiliye

Mağarada arkadaşına Hicrette yoldaşına

Sonra baktı çevresine

Mahşerden önce mahşer hali yaşayan

Ashabına

Aline

Ebu Bekir dedi:

-Ey nas, susun!

Kim ki Resulullaha tapmaktadır

Bilsin ki Resul ölmüştür

Kim ki Allaha tapmaktadır

Bilsin ki Allah ölmez

Hayy ve LayemutturEy nas, susun!

''İnnaLillah ve innaileyhiraciun''Sonra eğildi sevgilinin yüzüne

Sürdü bulutlanmış gözlerini

O güzellikler ülkesine

Baktı baktı ve dedi:

-Hayatında güzeldin

Ölümünde güzelsin

Öldün

Bir daha ölmeyeceksin.

İNCİ PARLAK