YETER Kİ SABREDELİM

Bir şey olsun diye çok uğraşıyorum. En iyisi olsun diye. Yaptığım işi en iyisini yapana kadar düşünüp, tartıp, ekleyip, çıkarıp ortaya koymaya çalışıyorum. Kendi iç mahkemem öyle olması gerektiğini söylüyor çünkü. Yapabilecek olduğum seviyenin bir üstüne çıkabilmek için elimden gelenin fazlasını yapmaya çalışıyorum ve sonra da tevekkül ediyorum. Biliyorum ki Rabbim bizim hakkımızda hayırlısı ne ise, en iyisi, en sağlamı ne ise onu yaşatır bize. Biliyorum ki eğer istemediğim bir sonuç ortaya çıkıyorsa vardır Rabbimin bir bildiği. Öyle olması gerekiyordur. Çünkü vicdanım çok rahat oluyor. Şunu da şöyle yapsaydım demiyorum.

Yaptığım ve yaşadığım şeylerin pişmanlıklarını yaşamak istemiyorum. Vicdan mahkememde kalbim de beynimde eşit seviye de olsun istiyorum. Yoksa işin içinden çıkamıyorum. Yapmadığım, yaşayamadığım olayların ya da durumların pişmanını yaşamıyor muyum? Tabi ki yaşıyorum. Hatta bunları yaşadıktan sonra karşılaştığım tüm durumlar bugünkü hale gelebilmemi sağladı ve sağlıyor. Herkes kendine en iyi gelen şeyin ne olduğunu az çok biliyor. Herkes tam olarak da ona göre davranıyor.

Hamdolsun diyerek, şükrederek, tevekkül ederek bu hayatı yaşarsak; güzel sürprizlerin Rabbimiz tarafından bize hazırlandığını yaşantımızda bir yerde mutlaka görüyoruz. Yeter ki sabredelim.

Fatma Nur BODUR