YARIM KALAN HİKÂYE

Hiç düşündünüz mü çok değer verdiğiniz, birlikte güzel vakitler geçirdiğiniz,gülüp, eğlendiğiniz ve her gün daha da çok sevdiğiniz birinin bir gün size hiç tanışmamışsınız gibi davranması ne demek? Siz onunla geçirdiğiniz onca anıyı hatırlarken onun sizi bile tanımaması ne demek? Düşününce nasıl olur diyorsun belki ya da şarkıda da dediği gibi “İnsanoğlu nankördür güzel günü unutur.” diyorsun. Oluyor öyle bir oluyor ki mani olamadığın gibi bununla yaşamak zorunda kalıyorsun. Dün gözlerinin içine bakıp gülen seni canından çok seven adam bir anda sana yabancıymışsın gibi davranabiliyor.

Bazen düşünüyorum unutmak diyorum bir nimet kötü anıları, acıları unutmak nimet ya da gülüp geçmek nimet ama unutulmak, hatırlanmamak da nimet mi? Bilmiyorum! Uğruna canını vereceğin bir insan tarafından unutulmak adeta yaşarken ölmek değil midir? Eskiden görmek için can attığın insanı artık her gördüğünde acı çekmek dünyanın en acımasız duygusu değil midir?

Ben bu acıların hepsine mecburum… Bırakıp gidemem, vazgeçemem… Her geçen gün beni daha fazla unutacak ve ben her gün yeniden tanışacağım onunla, her gün anılarımızı anlatacağım bıkmadan… Kapıyı her açtığında bana yine yabancı gözlerle bakacak belki de bir süre sonra kapıyı bile açamayacak, beni bizi unuttuğu gibi yürümeyi unutacak. Bu hayat böyle değil mi zaten bir hastalık bütün geçmişini alır elinden. Unutuyor insan önce cümlenin sonunu, sonra sevdiklerini, en son da nefes almayı unutuyor. İnsanlar "Alzheimer olmuş!" diyor ama sen bütün bir hayatını hiç yaşamamış olursun beyninin içinde bir silgi bütün anılarını siliyor her yeni gün unutulmuş birçok anı ile başlıyor ve bitiyor. Mekânlar yabancılaşıyor, insanlar yabancılaşıyor, zaman yok oluyor, aynadakine yabancılaşıyor insan. Diyorum ya dünyanın en acımasız hastalığı…

Şimdi bütün bu yaşadıklarımı düşünüyorum da insan gerçekten her anının kıymetini bilip öyle yaşamalı. Yanındaki insanları hep daha da içten sevip onlarla birçok anı biriktirmeli çünkü öyle bir gün geliyor ki bir anda her şey yarım kalabiliyor. Geride hatırlanacak güzel anılar bırakmak tek tesellisi oluyor kalanların ve hatırlayanların. Kimse hikâyesini yarım bırakmak istemez ama yarım kalıyor kimse güzel anıları unutmak istemez ama unutuluyor gün geliyor gözden ırak olmasan da unutulan oluyorsun bunu ne kadar anlatsam kelimeler kifayetsiz oluyor. Babanız, anneniz yahut en çok sevdiğiniz size “Kimsin sen!”deyip sizden kaçtığı zaman anlayacaksınız. Sanki onu bir evde zorla tutuyormuş gibi hissettiğiniz zaman anlayacaksınız,her gün sevgi ile bakıştığınız gözlerin bir gün sizi tanımadığını fark ettiğinizde anlayacaksınız. Şimdi ben ne yazsam havada kalacak ama elbet bu hisleri bir gün yaşayacaksınız. Biliyoruz ki bu dünyada hiçbir hikâye bitti dediğimizde bitmiyor hep daha çok erken dediğimiz anda bitiyor aklımızda bin bir planla gömüyorlar bizi ya da biz beynimizde öldürüyoruz herkesi. Bu yüzden bu hikâyeler hep yarım ve hep yarım kalmaya devam edecek…

ZEYNEP KARABACAK