VAZGEÇMEMEK

Her sabah yeniden başlıyoruz hayata. Besmeleyle. Tövbeyle. Geçmiş ve gelecek günahlarımız için af dileyerek. Yeniden o veya başka bir günahı tekrarlayacağımızı bile bile bir çocuk umuduyla tövbeden vazgeçmiyoruz. Her sabah yeni bir insan olma amacıyla uyanıyoruz hayatımıza. Başarabiliyor muyuz? Orası muamma. Lakin bırakmıyoruz bu alışkanlığımızı. Bırakamıyoruz çünkü fıtratımız bu. Sanıyorum insan olmanın en belirgin alametlerinden birisi bu. Hep bir mucizenin var olacağına inanmak. Hz.Yusuf'u kuyudan çıkaran, Hz.Yunus'u balığın karnından kurtaran, Hz.İbrahim'i ateşlerin arasında koruyan Rabbimizden istemek mucizeyi. Hiç vazgeçmemek umut etmekten. Bilmem belki aşk da böyle bir şey. Sevgilinin kapısında senelerce vazgeçmeden beklemek. O kapının açılmayacağını bile bile tereddüt etmeden senelerce o umutla beklemek. Hani şair diyor ya, aşkın bir adı da yorulmamaktır.

Aslıhan KÖSE