UYANIŞ

Doğa uyandı.

Ağaçlar ilk önce çiçek açtı, mis gibi bahar dolaştı dar sokaklarımızda.

Sonra güneş tepeden göz kırptı.

Yemyeşil oluverdiler bir anda.

Yeşil bolluktu, bereketti.

Ömrümüze, gönlümüze, dünyaya...

Umudun rengi mavi pırıl pırıl parladı gökyüzünden yeryüzüne.

Kuşlar çoktan ağaçlara yuva yapıp manzaranın tadını çıkardılar bile.

Sonra birden çiseleyen o bahar yağmuru başladı.

Allah'ın rahmeti değdi toprağa.

Ortalık mis koktu.

Toprak kokusu...

Yaradılış kokusu...

Adanış kokusu...

Teslimiyet, mağfiret, şükür kokusu...

Ilık bir rüzgâr esti.

Tenimizi incitmeden içimizi titretti.

Derin bir nefes aldık gözler kapalı.

Yüzümüzde geleceğe umutla ulaşma arzusuyla bir gülümseme.

İçimizde şükür.

Aklımızda düşler.

Kalbimizde aşk.

Yağmur hafif hafif yağmaya devam ederken ardından yedi renk verdi gökyüzü.

Kuşağa sarılmış yedi renk.

Her renk ayrı açtı içimizi.

Bir kahkaha gibi.

Gören göze, koklayan buruna, yazdıran ele... Hamd ile.

Tuğçe URGANCI