PENCERE

Herkes illa ki bir dar sokaktan geçmiştir. Adını bilmediği bir mahallede yürümüştür. Yada bildiğiniz, gördüğünüz, her gün ezber ettiğiniz yerleri adımlamışsınızdır. Belki pür neşe belki bir o kadar üzgün. Peki bütün bunları yaparken kafanızı çevirip o sokaklarda ki ev, apartman veya iş merkezlerinin pencerelerine gözünüz takıldı mı ? Şimdi diyebilirsiniz ne alakası var. Ama ben geçtiğim her sokakta ezber ettiğim pencereler biriktirdim hayatımda. Çünkü her pencerenin bir hikayesi olduğunu düşünüyorum. Hikayesini bildiğim evler de var içlerinde, bilmeden fikir yürüttüğüm de. İçerisinde kimlerin yaşadığı, yaşayanların hayatında neler yaşadıkları... Mesela perdeleri yırtık bir pencere düşünün. Belki ne acılar geçti o evde. Ne çığlıklar ne kavgalar. Belki de sadece yaramaz bir çocuğun oyun oynarken yırttığı bir perdeydi o. Oldukça şık gösterişli ve ihtişamlı bir perde düşünün. İçerdekiler ne kadar modern diye düşünebilirsiniz. Peki ya sadece dış dünyaya gösterdiği perdesi gösterişli ise? Kerpiç evler düşünün. İçlerinden samanlar fışkıran. Tahta pencereler düşünün. Tarih kokan, emek kokan. Boş ve bakımsız evler düşünün. Pencereleri kırılmış içeride ki perdeler rüzgarla dışarı çıkan. Mis gibi yemek kokan pencereler düşünün. Saksı saksı çiçekleri olan pencereler... Bayraklarla donatılmış, resimlerle süslenmiş, perdesi hiç kapanmayan yada perdesini hiç açmayan pencereler. Aslında çoğu benim gözlemim. Çünkü içeride kimin yaşadığını bildiğim hikayesini ezber ettiğim pencereler de var hayatımda, öğrenmek istediklerim de. Bir pencere keşfetmiştim Giresun'un dar sokaklarında. Ev boş pencerenin bir kanadı açık. Aşağıya doğru bir kilim sarkkıyor. Tm çerçeveletip duvara koymalık bir fotoğraf olduğunu düşünüp hemen kareledim. O anı orada ölümsüzleştirdim. Peki içeride kim vardı? Kim yaşamıştı orda? Taşınmışlarsa o kilimi neden almadılar?... Mesela her gün kuşlar için yem veya su koyuyarsan pencerene hala yaşamayı seviyorsun. Bir umudun var dünyadan. Ama bırak pencereni perdeni bile açmıyorsan o zaman dünya senin için çekilmez bir yer haline gelir. Yaşamayı unutursun. Velhasıl kelam bir insanın hayatı penceresinden baktığı kadar, penceresine bakıldığı kadardır. Bakabiliyorsan ne âlâ...

Tuğçe Urgancı