NEREYE GİDİYOR BU AYAKLAR?

Adımlarım benden habersiz gidiyor. Havanın sersemliği yüzüme vurmuş, bir o yana bir bu yana düşe kalka inatla yol alıyorum. Kollarını açmış üzerime doğru gelen ağaçların heybetiyle boğulacak gibiyim. Kara kara bulutlar nefretlerini kusar gibi bir yağmuru kâinata boca edinmiş, bense nefret dolu yüzlerin, hırslı bakışların altında ezilmiş gibiyim. Bir çarpıntı ruhumu alıp götürüyor. Sanki bedenimde şimşekler çakıyor. Aklım bedenimden ayrı bedenim aklımdan ayrı sürükleniyor. Neyin içindeyim ben nereye doğru yol alıyorum? Hala benden habersiz hala peşinden beni sürüklüyor adımlarım. Nereye gitmek istiyordu bu ayaklar? Bilmiyorum ve ilerlemeye devam ediyorum. Bir falezin önüne geliyorum. Denizdeki dalgalar acıkmış da beni yutacakmış gibi yükseliyor, yükseliyor, yükseliyor ... O kadar acizim ki koşarak kaçmak istiyorum. Nereye gitmek istiyordu bu ayaklar? Anlamıyorum. Yoksa ölüme gitmek bu kadar kolay mıydı? Birkaç saniye Sessizce kalıyorum. Dalgalar kayalara sert sert vurdukça sanki bedenimde yediğim dayakların sızılarını duyuyorum. Rüzgâr yüzümü kesercesine büyük bir acıyla beni kemiriyor. Üzerimden geçen sağanak yağışın tesiriyle boncuk boncuk ter akıyor bedenimden. Sonra bir ses, aniden gelen bir ses içime işliyor adeta. Beni bulunduğum durumdan kurtaracak, adımlarıma dur, gitme bir yere diyecek kadar güçlü bir ses. Uyan hadi! uyan! Diyor. Ve gözlerimi açıyorum. Korkuyla endişeyle karışık bir çift göz bana bakıyor. Ne oldu sana böyle ne kadar terlemişsin diyor annem. O an anlıyorum ki sadece rüyaydı, sadece rüya. Yanaklarımda istemsizce yayılan gülümsemenin tesiri çizgiler beliriyor. Gözüm ister istemez ayaklarıma bakıyor. Hiçbir yere adım attıkları yoktu. Nereye gideceklerini bilmek dahi istemiyorum da. Tek düşündüğüm şey ölüme gitmek bu kadar da kolay değildi ve insanoğlu çok aciz bir varlık.

Şimdi usulca doğrulup içimin kederini anneme sarılarak gidermek ve sağlam adımlar atarak yeni güne başlamak istiyorum. Nereye gidiyor bu ayaklar demek yerine, nereye gideceğini bilen adımlarla yeni bir güne başlamak istiyorum.

Tuğçe Karkucak