MAVİ İLE SOHBETLER III

Tanımadığım, bilmediğim bir kaçış bu! Sorarsan ki eğer kimden? Neyden? Dahası kime? Ve

nereye? Sana sadece içimde yankılanıp duran iki şeyi söyleyebilirim mavi. Bunlardan ilki bir

şiir. Yavuz Bülent Bakiler diyor ya;

“Sözde senden kaçıyorum doludizgin atlarla,

Bazen sessiz sedasız ipekten kanatlarla” diye öyle işte.

İkincisi ise, insan en çok, kaçtığı her ne ise onu taşıyor yüreğinde. Ceplerim ağzına kadar

yalnızlık dolu, gözlerim yaş.. kaçıyorum..

Ve mavi, bazı gözyaşları vardır silinmeyi hiç hak etmez. Öylesine değersiz, öylesine kimsesiz.

Yalnızlığı körükleyen ve her defasında “bu son” denilen. Kimi zaman bir sağanak gibi dökülür

yanaklara boncuk boncuk, kimi zaman da içine içine akar insanın. Yalnızca ıslanan yastık

yüzleri bilir gerçeği. Ama ne olursa olsun silinmez.

Bazı acılar vardır, dindirilmeyi hiç hak etmez. O, öyle bir kalır ki insanın yüreğinin orta yerinde

her nefes alıp vermede bir yumru misali tıkar boğazı.Bazen kalemden kağıda bile aktarılmaz.

Gözyaşı ile akıp gitmez.

Bir de kalpler var. Sevilmeyi hiç hak etmeyen, sevgiyi ilmek ilmek işlese de sevilmek nedir

bilmeyen, toprağı hüzün dolu kalpler…

Zeyneb Vildan Soy