MAVİ İLE SOHBETLER II

Kalp özler mavi!

Kimi zaman olanı, çoğu zamanda olmayanı. Duyduğu hasret, boşluğunu dolduramadığı kadar da büyüktür. Sahi söylesene mavi, hep bahsedilen o boşluk bir insanda nasıl oluşur? İnsan o boşlukla nasıl yaşar? Savaşır mı hep? Yoksa bir müddet sonra kabullenişte mi bulur çareyi? Peki ya alışmak bunun neresinde? Aslında büyümekte alışmak bir nevi. Geçmişte kalsın istemediğim o kadar çok şey var ki! Çünkü ben büyümeyi bu sanmıyordum. Karanlıktan korkmayacaktım büyüyünce. Büyükler güçlü olur, bende güçlü olacaktım. Hani? Gözlerimden yanağıma düşmek için sabırsızlanan gözyaşına ne demeli? Tek çikolatayı dört eşit parçaya böldüğümüz zamanlarda büyümek bu değildi. O zamanlarda büyümek; kocaman ailenin içinde sana saygı ve sevgi ile bakan gözleri görmekti. Çoğu işin danışılarak yapılmasında fikrinin sorulmasıydı. Bazen kapıda güler yüzle karşılanmak bazen de çekinilen, korku duyulan olmaktı. Ama ne olursa olsun sofraya gelmesi beklenen kişi olmaktı. Tek başına dışarı çıkabilmekti benim çocukluğumda büyümek.

Ben çocukluğuma, tadını bilmediğim elma şekerinin hayalini kurduğum zamana, koşmaktan, oyunlar oynamaktan yorulmak nedir bilmediğim, “beni ne kadar seviyorsun?” sorusu sorulduğu vakit küçük kollarımı iki yana olabildiğince açtığım ve içine dünyaları sığdırdığım, yürüyen mutluluk gibi dolaştığım o zamanlara dönmek istiyorum mavi..

ZEYNEB VİLDAN SOY