MAVİ İLE SOHBETLER I

Kalbimin sessiz çığlıkları arasında adımladım yolumu mavi. Yine kimsecikler bilmedi,

anlamadı. Rüzgar tüm hiddeti ama şefkatiyle de okşarken yüzümü, dudaklarımda beliren hafif

tebessümdü beni iyiymiş gibi gösteren. Yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm…

Kulağımda rüzgarla birlikte dans eden sazlıkların çıkardığı ses.

Kuşların kanat çırpışı.

Papatyaların dik durma çabası. Beni anladığınızı biliyorum beyaz ve güzel papatyalar. Sonra

suyun sakin de olsa dalgalanma sesi, içimin o gür sesini duymama engel oldu. Kısa bir

süreliğine de olsa aklımdakileri, kalbimdekileri düşünmeden adımladım ahşap zemini. Hatta

ara ara gözlerimi kapayarak kollarımı rüzgara karşı açarak bir sağa bir sola, bir sağa bir sola..

Güneş varlığı ile yakmıyordu ama etraf aydınlıktı. Rüzgar çocuğunu pazarda kaybedip

bulmuş bir anne gibiydi; hem kızgın hem de merhametli. Sazlıklar adeta bir yarış içine girmiş

hepsinin boyları birbirinden uzundu. Dağlar ise tüm heybetiyle güven veriyordu bir babanın

varlığı gibi. Durdum, eğilip bir papatya kopardım. Bunu hep yapardım. Çok sevdiğim için mi

öldürmüştüm papatyayı?

ZEYNEB VİLDAN SOY