KEŞKELER SOKAĞI

Her insanın bir keşkesi vardır, içinde yankılanıp duran. Ama öyle diline ezber ettiği değil.

Kalbine bile fısıldarken duyulacağından endişe ettiği kıymetli bir keşke.

Kelime olarak çoğunlukla sevilmeyen belki, uğranmak istenmeyen bu kelime; nadir de olsa

kimi zaman bir sevinç cümlesinin başında görünür kimi zaman da bir umut cümlesinin.

Benim keşkem ise, mümkün olmayan bir istek üzerine... Hasret üzerine…

Keşke seninle sokakta bir kerecik karşılaşabilsek! Çoğu zaman elini tutup yürüdüğüm bazen

de hep birkaç adım gerinde koşar adım olduğum o eski sokaklardan birisinde bir defaya

mahsus olsa da karşı karşıya gelebilsek! Ne çok isterdim.

Ne çok isterdim, sokağın başında seni gördüğümde gözlerime inanamamayı.

Ne çok isterdim, akan gözyaşlarıma mani olamamayı. Ve ne çok isterdim beni böyle görmeni.

Tüm bunların ardından yine koşar adım sana gelmeyi. Elini tutamadığım, sana sarılamadığım

yıllar kadar kocaman bir sarılış ile sana sarılabilseydim. Kalbinin attığını hissedebilseydim.

Gözlerinin beni görmesi, ellerinin omzumdaki varlığı beni ağlatırken güldüren sebep olsun

isterdim.

Ne kadar sürdüğünü bilmediğim ama dünyanın en sıkı sarılışı olduğunu sandığım o anı, bir

sağanak misali boşalan yaşlara inat dudaklardaki buruk tebessümün hatırına yaşayabilseydim

keşke.

Ah keşke…

ZEYNEB VİLDAN SOY