KENDİ MEZARINDA AĞLAYAN KADIN

Merhaba sevgili okur... Bu yazıyı kaleme alıyorum çünkü artık bilmen gerek.Eğer bilmezsen ben hiç kimseye hiç bir şey anlatmadan bitirmiş olacağım bu yolculuğu ve her şeyden önce bu öldürecek beni şimdi sadece oku! Oku ki beni birilerinin dinlediğini bileyim.

O gün başlamıştı yolculuğum 10 Mayıs 1920 henüz bir yola girdiğimin farkında bile değildim. Ama koca bir yol gösterilmişti ve ben o yolu yürümek zorundaydım. Öylede oldu yürüdüm yalnızca yürüdüm. Yapayalnız yürüdüm.

Durmaksızın yürüdüğüm bu yol beni yoruyorduve uzadıkça da uzuyordu. Öyle bir yol ki; her yanı dev kayalar ve dikenliklerle bürünmüş, bir adım atmak için bin ter dökülmesi gereken hırçın acımasız bir yoldu. Yol uzadıkça ben biraz daha büyüyordum. Önce bir çocuk gibi emekledim. Nasıl bitecek bu kocayol ve ben nereye varacağım diye düşünüp durdum ve yavaş yavaş yürüdüm.

Yoluma sürekli birileri çıktı.Kimisi yardım etti taşları söküp dikenlerle birlikte mücadele verdik.Kimisi yardım ediyormuş gibi yapıp daha çok karıştırdı yolumu.Kimi hiç görmedi bile. Bildiğim tek bir şey vardı. Bu yolculuk elbet bitecek, bu yolun elbet sonu gelecekti kimle karşılaştıysam hepsi gidecekti ve ben bu yolu tek başıma bitirecektim. Öylede oldu bu yol hiç bitmez dediğim yerde bitti ve şimdi o yerdeyim.Aklımda onlarca soru, yüzlerce plan ama ellerim bağlı yapacak hiçbir şeyim yok. Geriye dönüp bakıyorum, onca yaşadığım şeye inat yolumun aslında okadar da uzun olmadığını görüyorum. Aklıma yaşadıklarım geldi. Ne savaşlar ne hengameler atlatmış ne yaralar almıştım. Ve ne kadar güzel günler geçirmiştim düşündüm hepsini adeta bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti yaşadıklarım... Düştüğüm bir vakit olmuştu mesela. İlk kez canım böylesine yanmış ilk kez yara almıştım . Yara almak ne demek ilk kez öğrenmiştim çok ağlamıştım dizlerim kanamış ellerime dikenler batmıştı. Daha sonra o kadar çok düştüm o kadar çok yaralandım ki dizimde ve ellerimde olan hiçbir yara ilk günkü kadar acıtmadı canımı.Ta ki ilk kez kalbim kırılana kadar. Kalbim ilk kırıldığında anladım aslında hiçbir yaranın bu kadar acıtmadığını ve kalbi kırık bir insanın içindeki yaranın hep kanadığını. O gün anladım. Ve daha sonra kimse düşünmedi ve hep kırdılar kalbimi kısacıkömrümde bir sürü yara açtılar yüreğime. Ve ben yine alıştım. Bu yüzden hiçbir üzüntü ilk üzüntümü unutturmadı. Şimdi ise hepsi geride kaldı. Yokum bitti hem de hiç bitmez dediğim yerde bitti şimdi ise asıl olmam gereken yerde kendi mezar taşımın tam da önündeyim. Ben Sırma o gün işte tamda o gün geldim varacağım yere ve kendi mezar taşıma dokunup kendimden ayrılıyordum sonunda benim baş ucuma yazıldı o yazılar doğum tarihi 20mayıs 1920 – ölüm tarihi 10şubat 1947 soğuk çok soğuk bir kış günü hatırlıyorum. O kadar soğuktu ki dayanamadım dağın ardındaki köye ulaşmak için çıktığım bu yolu bitiremedim beyazlar içinde, bir çığ altında bitiriverdim ömür denen o yolu bedenimi aylar sonra buldular. Kim bilir kaç ay geçirdim o dağın başında nefessiz. Bilmiyorum. Ama aylar sonra bulundum ve eşyalarım arasından çıkan kimlikle ulaştılar aileme.Beni görevde sanan aileme tabutum gitti. Ne zamandır bekliyordum bu anı bedenimin toprağa kavuşup ruhumun sonsuzluğa gitme vaktiydi. Şimdi ise kavuşmuştum... Mezartaşımın önünde oturmuş bunları düşünürken gözyaşlarımı tutamıyor bağıra bağıra ağlıyordum ama kimse duymuyordu Duyamazdı... Öldüm yolun sonu çoktan geldi şimdi bu dünyadan gitme vakti herşeye ve herkese veda etme vakti. “İnnalillahi ve innaileyhiraciun“herşey bitmişti ve herşey yeniden başlıyordu. Dönüp kendi mezar taşıma tekrar baktımve yazanları bir kez daha okudum. Sırma evet adım Sırma 20mayıs 1920 de doğan ve 10şubat 1947 de ömür denen yolunu bitiren Sırma kendi mezarı başında durmadan ağlayan ve aylarca kendine anılarını anlatan sırma ... Adı kendinden çok yaşayan öldükten sonra ise hiç yaşamamış olan Sırma...

ZEYNEB KARABACAK