KASVET YÜKLÜ DÖRT DUVAR

Merhaba... Bu defa bir konuyu veya bir düşüncemi değil eskiden yaşamış olan ama bir süre önce cenazesini omuzlarımda taşıdığım birinden bahsedeceğim. En yakın arkadaşım, çocukluğum gençliğim,her şeyim. Siz de bilin istiyorum artık nasıl birisi olduğunu. Biraz ondan bahsedeceğim.

Onu çok iyi tanıdığımı düşünürdüm hep. Her anımda yanımdaydı. Onunla konuşmak çok iyi gelirdi. Hatta o kadar iyi gelirdi ki ne zaman tek kalsak asla gerçekleşmeyecek hayaller kurar yaşatırdık çocukluğumuzu. Birlikte bulutların üstünden dünyayı izler, denizin üstünden yürürdük. Kuş tüyü yumuşacık kanatlarımız vardı, diyar diyar dolaşıp özgürlüğe uçardık. Besteler yapar dünyayı seyre dalarken kendi şarkılarımızı bağıra çağıra söylerdik. O okadar güzel gülerdi ki gülüşüne koca bir dünyayı sığdırıyor sanırdım ki bence öyleydi. Birlikte saatlerce çizgi film izler içimizdeki çocuğun oyun arkadaşı olurduk. Sonra... Bir gün o geldi kara kasvetli görüntüsü ile açtı kapıyı o içeri girer girmez hava karardı güneş saklandı, ay kaçacak yer aradı. Etrafta ışık yayabilecek ne varsa yok oldu. Sadece hayal arkadaşımın kıyafeti bembeyazdı ve sanki o etrafa ışık saçmaya çalışıyordu. Olmadı... O kocaman korkunç yaratık onun ruhunu emiyor ışığını yok ediyordu. Tüm bu olanlar karşısında ben sanki bir buz kalıbının içindeydim ve hareketsiz bekliyordum. O korkunç karanlık beni yutuyor gibiydi. Çocukluğumu gözlerimin önünde öldürmüştü. Sonra bir köşeye çekildi ve izlemeye başladı. Bense o buz kütlesinden kurtulmuş ağlayarak hayal arkadaşıma koşmuştum. Hayal arkadaşımın cansız bedenine sarılıp saatlerce hatta belkide günlerce ağladım. O bembeyaz kıyafeti grinin en kasvetli haline bürünmüş bütün ışığı sönmüştü. Günler aylar yıllar geçti belkide Zaman kavramım yok olmuş mutluluk nedir tanımaz hale gelmiştim artık aynaya bakmıyor nasıl bir haldeyim bilmiyordum hayal kurmaya çalıştım birkaç kez ama sanki hayal arkadaşımla birlikte bütün hayallerimde gitmişti. İçimde koca bir boşluk vardı. Kasvetli yaratıksa köşesine çekilmiş olan biteni gururla izliyor bu yaptıklarını başarı sayıyordu etrafa "Buraların yeni hâkimi benim" dercesine bakıyor korkunç kahkahalar savuruyordu. Maalesef haklıydı artık buraların yeni hâkimi oydu. Artık bu kasveti kimse bozamaz bu matem havasını kimse engelleyemezdi. Eskiden rengarenk olan ne varsa artık siyah ve griydi. Pencereden sızan güneş ışığı bile yoktu ya da artık bir penceremiz yoktu. Dört duvar sadece dört duvar vardı. Bir zamanlar bir gülüşte sonsuz olan dünya artık sadece kasvet yüklü dört duvardan ibaretti...

Bitti...

Zeyneb KARABACAK