İNSANIZ

Serin bir sonbahar akşamı…

Ellerimin arasında soğuyan çay ile birlikte gözlerim hüznü aradı, misafir etmek istercesine. Mutluluk gibi hüzün de ağırlanırdı elbet yüreğimizde. Masalların, hikayelerin sonundaki “ve ömür boyu mutlu yaşadılar” cümlesiydi belki bizi yanıltan. Ömür boyu mutlu olmayı beklemek, evimize gelen misafirin hayatının sonuna kadar bizde kalmasını istemek gibi. İnsanın tek ihtiyacı mutluluk mu? Keder, umut, hüzün, heyecan, huzur da gerek. Mutluluk bize bizi var edenin bir hediyesi.

Duygu yüklü bir şiirin mısralarında yaşanmışlıklar ile karşılaşabilmeli ve içimizi ısıtan bir şarkının ezgisine ortak olabilmeliyiz.

İnsanız!

Acılarımız dört duvara çarpıp katlanırken de insanız

Sevincimiz gözlerimizden okunurken de.

Asıl mesele; bu oluşun hakkını teslim edebilmekte.

ZEYNEB SOY