GÖÇERKEN SESSİZCE

Yabancı hissettiğim bir şehirde, Doğup büyüdüm. Kendimi hiç ait hissetmedim. Seni gördüğümde sevdim, Bu şehride seninle sevdim. Her bulut sendin bana bakan, Her damla sendin üstüme yağan, Ve sendin buraya beni bağlayan... İsteksiz geçtiğim sokakları, Çocuklar gibi atlayarak geçtim. Hevessiz bindiğim otobüse, Kulağımda müzikle bindim. Denizin dibinde mutsuz otururken, Karşımdasın gibi gülerek izledim. Hiç sana dokunmadım sanma, Gözlerimi üzerinde gezdirdim. Bana inan, her şeyi seninle sevdim. Şu sokakları, gördüğün kalabalığı... Şu gökyüzünü, gördüğün mavilikleri... Dertlerimi, sıkıntılarımı seninle unuttum. Öyle iyi geliyordun işte gönlüme, Biz değilsek bile sendin kalbimde. Ve apansızca aniden terkettin, Seninle sevdiğim her şeyi yara bıraktın. Kanattın belki defalarca, kirlettin... Yaşama sevinci değilde, Yaşıyormuş hissini götürdün ben den... İnancımı değilde, İnanıyormuş hayalimi yıktın ben de... Sen, seviyormuş umudumu sildin, Hiç yaşanmamış, hiç tanışmamış... Yanıma bunları koyup göçtün. Gönlümden göçerken sessizce, Eski beni de değiştirdin sen... Geçmiş birgün geçse de , Ben eskiye dönemeyeceğim... Belki eksik, belki yarım Sensiz göçeceğim... Gülnur Öztürk