BİR ÇİFT YÜREK

Bir tebessümdür bazen anıları hatırlatan insana. O tebessümün bağladığını

düşünürsün kimi zaman seni hayata. Ama zayıf yönlerimizdir sıkı sıkıya

tutunduğumuz aslında. Yaşlı bir amcanın, taktığı kavanoz dibi gibi gözlüklerin

yanında elinde büyüteçle gazete okumaya çalışması olur bazen hayat. Bir

annenin evladına duyduğu derin sevgi olur. Vefasız zannedilen bir çift yürek

olur çoğu zaman. Boş satırlarda mütemadiyen karşılaştığın tanıdık bir sima olur.

Bazen de öyle anlar olur ki bir kırlangıcın kanadında bulursun kendini.

Yüksekten seyre dalarsın yaşanmışlıkları. Onun yoluğundandır kalbindeki acı.

Her gece uyumadan önce onun varlığı, hayalleri, sesi gelince aklına bir damla

daha süzülüverir yanağına. Sabah uyandığında hissettiğin sızı ise, yatarken

düşlediklerinin yanında karınca..

Kalbindeki masum sevgiyi ne sesin kısılana kadar haykırabilirsin ne de kaleminle

kağıda döküp bir sır gibi saklayabilirsin. Bir iki kelimenin ardında karşılaşma

ümidiyle yazmaya başlarsın. Ve yazarken kalbinden, kaleminden dahi çekinir

olursun. Başta kelimelerin ardında karşılaşma ümidi yerini kelimelerin ardına

saklanmaya bırakır. Sanki bu yazdıklarını sen değil de bir başkası hissetmiş gibi,

o hisler yüreğine misafir gelmiş gibi başka bir yüreğe uğurlamak istercesine

vazgeçebileceğini düşünürsün. Ancak nafile. Sonra kalbin sana şöyle fısıldar:

Bir yüreği, unutacak kadar sevme!

Zeyneb Vildan Soy