BİLİYOR MUSUN?

Adımlarımı takip edebiliyor musun? Takip ettiğin ayaklarım derdimi yükümü taşıyan. Araştırman, öğrenmen. Öğrenirken büyümen, büyürken bir kez daha öğrenmen gerek. Peki beni görebiliyor musun? Gözlerim hangi renk? Kirpiklerim. Peki ya saçlarım. Her telinde dert biriken saçlarım. Ellerim diyorum. Allah'a yalvaran avuç içlerim. Açıp açıp kapattığım parmaklarım. İçinde ki yaşam çizgilerim. Ellerimin kolumla birleşmesinde ki o zarafet. Parmaklarımın elimle birleşmesinde ki o ince ayrıntı. Bu sadece benim için mi geçerli zannediyorsun? Tabiki hayır. Ben Yaradan’ın sadece bir yansımasıyım ve en güzel ayrıntıları ne de güzel yarattığını anlatmaya çalışıyorum. Peki ya sen? Ben bunları düşünüp yazarken hayal ettin mi? Kendini düşündün mü? Şöyle aynanın karşısına geç bir göz gezdir. Bu güzellikleri görmek için bile Allah'ın yarattığı göz sana yeter. Şu an mis gibi lavanta kokuyor mesela. Alabiliyor musun? Bu kokunun güzel olduğunu nerden biliyorsun? Aslında her şey sistemli, düzenli, tertipli. Görmek de değil bunu hissetmek önemli. Bunu düşünebilmek. İdrak etmek. Düşünebiliyor musun? Peki ya nasıl? Demek ki düşünebilmek için bile belirli bir şeye ihtiyacın var. Hayal etmeye, yaşamaya. Kabul etmek ya da etmemek yine senin elinde. Fakat nasıl oluyor da kabul etmiyorsun? Haydi otur ve düşün. Çünkü Yaradan’ın varlığını kabul etmeyen bir akıl, varlığının farkına hiç varamamıştır...

Tuğçe URGANCI