BEŞİNCİ MEVSİM

Uzun sürmeyecek bir yolculuktu. Tıpkı hayat gibi.

Ön koltukta seyir halindeyken daha öncesinde yine ön koltukta yaptığı yolculukları düşündü kısa bir an. Bu seferki diğerlerine benzemiyordu. Yorgun gözleriyle çoğunlukla önüne, arada sırada da etrafına bakıyordu. Bakışlarını yana çevirdiği anda, çaresizliğini ele veren gözlerinden iki damla düşüverdi kucağındaki kâğıtların üzerine. Yol boyunca hep var olan ağaçları yeni fark etmiş gibi baktı. Sararmış yapraklar sonbaharın haberciliğini üstlenirken şöyle geçirdi içinden:

Gördüklerimden ibaret miydi sonbahar? Sararan yapraklardan, esen rüzgârdan, üşüyen insanlardan…

Peki ya içinde bulunduğu durumda bir son değil miydi? Aynı sonbahar gibi misafir olmaya gelmişti. Ancak içinde kopan fırtınalar mevsime bakmıyordu ki. Tüm yaşadıklarına rağmen yeniden çiçeklenecek, kuşlar konacaktı dallarına ilkbaharda. Herhangi bir kelime ile bozulması mümkün olmayan derin sessizliği iç çekişiyle bozmuştu. Sularını yıllarca içine akıtan bir çeşme misali dolu kalbiyle, gereğinden fazla anlam yüklediğini düşündüğü şu yeryüzünden, gökyüzü maviliğine doğru bir kuşun daha kanat çırpmasını seyrediyordu. Bir veda havasından başka bir şey değildi bu! Biliyordu. Ve her vedada büyük bir taşı daha omuzluyordu sanki biçare. Vedaların acemi bilgesi için omuzlarındaki yükü hafifletmenin en iyi yolu idi susmak. Susmak ve bu acıyı da sonuna kadar yürümek.

İnce bileğinde ters dönmüş saatine baktı. Akrep ve yelkovan, şakalaşan iki çocuk misali vaktin yaklaştığını işaret ediyordu. Zaten bir son olan bu kısa yolculuğun da sonuna gelmişti artık. Kucağında ıslanan kağıtları bıraktığı gibi yüreğindeki binlerce hasreti de arkasında bırakabilseydi, sanki onun değilmiş gibi. Sonuna geldiği yolculuğun ardından indi ve gökyüzüne baktı, kaldı. Bundan sonrasını yürüyerek devam edecekti.

Zeyneb SOY