AYRILIK RENGİ

Hayatımızda bin bir çeşit rengimiz var. Belki sadece bizim bildiğimiz belki bazı hadiseler sonucu aşina olduğumuz renkler. Duygularda renktir mesela mutluluk bir renktir herkes bu rengi bilir ne için mutlu olduğumuz ise bizim rengimizdir bize özeldir. Ayrılık ta bir renktir. Göz yaşı ile aynı renktedir. Hem öyle bir renktir ki bazen görmek dahi istemezsin ama varlığını hissettirir. Ayrılıklar iyi veya kötü bir kavuşmaya gebedir . Fakat her ayrılığın bir notası da hüzün için bestelenmiş bir bestedir. Ayrılık kavuşabilme ihtimali olanlar içindir. Bir köşesi hasret ise bir köşesi vuslattır. Bazı insanların hayatı ayrılıktan ibarettir. Mesela okul okumak için ayrılır. Büyür çalışmak için ayrılır. Evlenir yuva kurmak aile olmak için ayrılır. Hayatına veda eder gerçekten yaşamak için. hep bir ayrılık gözler yolunu ve hep hasret kalır. Kimini kavuşmaları ile süslemek için kimini ise imtihandır deyip boyun eğmek için belki de hayaline kavuşmak, fedakarlık etmek için. ‎Veda ederken sevdiklerimize attığımız her adım ölüm olur zaman geçmez vuslat gelmez sanırız. Sanki zoraki bir mevsimi yaşarız aylar olduğundan uzun yıllar olabildiğince huysuz geçmek bilmez. Zaman en karanlık yüzünü gösterir. Zaman ne çabuk geçiyor dediğimiz vakitlere inat diyerek yüzümüze vurur geçmez halini. Hasrete kucak açan dağlar sanki vuslatı ceketinin cebinde saklıyor varlığını hissedip bulamıyor olmanın verdiği çaresizlikle insaf etmesini bekliyoruz. Ama aslında iyide oluyor kıymet bilmeye başlıyoruz özlüyoruz ve değerleniyor... Özlemini yere göğe sığdıramıyoruz dolup taşıyor gözlerimizden. Hasret yüklediğimiz göz yaşlarımız sevgimizi deryalara fısıldıyor ve kıymet biliyoruz. Biz insanlar elimizde olanı değil olmayanı özlüyoruz bizim olan kıymetini yitirdikçe, kaybettiklerimize değerler aşılıyoruz. Kaybetmeden kadir kıymet bilmiyor ve hakkını veremiyoruz sevmelerin. Buda bizim zaafı yönümüz.

Zeyneb Karabacak