ADI MEHMET...

Adı Mehmet..

Yetim bakışlı çocuk..

Karamsı gözlerinde hüzünler barındıran..

Bakışları kara bulutları andıran..

Gözlerinden yüreğine sağanak yağmurlar yağdıran çocuk..

Neden büyümedin ki sen..

Neden hep yarım kaldın..

Neden mahzunsun.

Neden hep gülerken bile ağlamaklı bakışların..

Okşanmayan saçlarında anne hasretinin acıları..

Kasım gecesinde kimsesizliğinin yangınları..

Temmuz güneşinde gözyaşından ayaz..

Gülmek senin neyine..

Bari tebessüm et biraz..

Girdiğin yatak mezar gibi soğuk..

Sessizce ağladığın gecelerde çığlığın boğuk..

Bir aile gördüğünde başın hep eğik..

Babanın şefkati mi sarıyor yalnızlığını..

Annenin cennet kokusu mu geliyor rüyalarına..

Söylesene be çocuk..

Ayağına taş takılıp düştüğünde kimse öpmedi mi dizlerini..

Tutmadı mı kaldırmak için düştüğün yerden bir merhamet eli.

Tüm çocuklar koşup eğlenirken..

Sen kitaplara mı sarıldın..

Onlara bakmaz gibi yapıp gizlice pencerede..

Ağladın mı Söyle perdenin gölgesinde..

Neden suskunsun çocuk.. İlk aşkını içine mi attın.. Yüreğin deli taylar gibi coşarken.. Yazdığın mektupları kendine mi yolladın.. Aç kaldığın geceler mi geldi aklına.. Birkaç zeytini katık edip ekmeğe.. Bin şükürler ettiğin mi yoksa.. Şimdi tüm nimetler ellerinin altında.. Yine de doymuyor gönlün değil mi.. Neden suskunsun kara gözlü çocuk.. Yıllar konuşmayı öğretmedi mi sana.. Bin kadına aşık olsan da.. Yine mi muhtaçsın bir anne kokusuna.. Şimdi sen sus çocuk.. Sen sus şiirlerin konuşsun.. Yüreğine çocukluktan nakş edilen milyonlarca cümlen konuşsun.. Sen sus çocuk.. Kimse anlamaz ki seni.. 40 yılda yaşasan hep bir yanın eksik.. Hep bir yanın kan revan.. Soğuk kış gecelerinde sessizliğin gelecek aklına.. Ve kalabalıklar içinde kimsesizliğin.. Bir Yar seveceksin belki.. Tüm sevgini ona vereceksin.. Sen değil o korksun be çocuk.. Çünkü sen çığ gibi seversin. Ve bir daha kimse onu senin gibi güzel sevmeyecek diye mi korkarsın. Artık büyü be çocuk.. Büyüde bitsin bu ızdırabın.

MEHMET FATİH ÜNAL